21. Ayda Böyleyiz

21.Ay biterken Ahmet Tuna’nın sözleri beni şaşırtmaya devam ediyor.Dün akşam elimde market poşetiyle eve gidince “bu ne” dedi. Bende “poşet “ dedim. “ne aldın bana” dedi.Ben böyle bakakaldım,artık baya baya derdini anlatmaya başladı. Annemlerin evde iç merdivene torun olunca ve yürümeye başlayınca küçük kapı  yapıldı,bizim ki gidiyormuş kapıyı açıp merdivenlerden çıkıyormuş, merdivenleri kendi çıksın bayılıyor zaten.Annem buraya gel deyince de “banane burada kalcam” diyormuş. Bende ilk çocuk olunca her konuşmasında  “aayy artık konuşuyor” deyip  duygulanıyorum.

Bu günlerde Ahmet Tuna’ya takılan cümlelerden biriside “bılak çocuğu(bırak çocuğu)” sevmeye çalışanlara direk söylediği cümle bu J Öpülmeye sevilmeye o kadar alışık ki evde ki oyuncaklarına bile kendini öptürüyor.Öp diyor yanağına değdiriyor buradan da diyor diğer yanağını öptürüyor.Bizde uzaktan bakıyoruz ona,çok komik halleri oluyor bazenJ kendi kendine bir şeyler anlatıyor onlara.Velhasıl o büyüyor her gün,yüzü de çok değişti çocuk oldu artık. 2. yaşını da bitirsin hiç sevdirmez kendini.

Havadisler şimdilik bu kadar,her hali güzel onun ama konuşmaya başladıkça daha mı seviliyor ne !

İçimden geldi yazdım.

Yanımda olsaydın da sana sarılıp koklasaydım,böyle kendimi yalnız hissettiğim zamanlarda daha bir özlüyorum seni.Benim güzel oğlum.Bıdı bıdı konuşmaların o ne? Bu ne? Peki o ne? Diye bitmek bilmez soruların.Herşeyin ellerin,kokun,badem gözlerin,tombik gıdığın hiçbir şeyle değiştirilmez. Ne kadar güzel masumiyetin.Büyüyorsun her gün,sorular soruyorsun bize anne o ne? Peki bu ne? Her gördüğünü ellemek istiyorsun,’elle onu elle’ diyorsun. Bana yaşattığın tüm güzel duygular için aslında sana çok şey borçluyum.Canım oğlum.