KREŞTE İLK GÖSTERİMİZ VE ÜÇ BUÇUK YAŞ

Yılın son ayı ve Ahmet Tuna’nın yaşının yarısı. 3. yaşın ortasındayız bu ay. Okul maceralarımız tam gaz devam ediyor. Geçtiğimiz Cuma günü, ilk sınıf gösterilerini yaptılar. Hepsi çiçek gibiydi ve hepsi öğrendikleri marşları, şarkıları öğretmenleri eşliğinde çok güzel söyledi. Tabi Ahmet Tuna hareketlerle hop hop zıp zıp bir haldeydi. Bende bu anı kayıt altına aldım.  Evde izlediğimde hallerine çok güldüm J Ne kadar güzel bir şey dedim, ilerde kreşte ki ilk gösterisini izleyebilecek. Pek şıktık o gün, papyon ve yelekle benim Küçük Prensimdi.

Tabi günler hep güllük gülistanlık geçmiyor, öyle büyük bir şey değil ama benim sabrımı zorlayan bir noktada Ahmet Tuna. Bu evimize taşınalı 1 yıl oldu ve 1 yıldır kendi odası var, kendi odasında uyuyor. ilk uyuduğunda artık kendi odasında uyuyacak diye çok mutlu olmuştum, hatta hiç uyanmadan kendi yatağında uyuduğunda daha da mutlu olmuştum. Ama bu günlerde ters giden bir şeyler var bende onun yatağında uyuyorum. Ahmet Tuna’yı uyutup yanından kalktığımda yarım saat sonra ağlayarak uyanıyor ve kesinlikle babasını istemiyor, ben yanına yatıyorum yeniden uyuyor kalkınca yine uyanıyor. Konuştuk “burası senin odan, senin yatağın, sen kendi yatağında kendin uyumalısın, benim odam yan oda ben kendi yatağımda uyumak istiyorum.”  Dedim. “ Ama ben seni çok seviyorum, benimle uyumanı istiyorum” diyor. ”Bende seni çok seviyorum annecim, seninle uyumadığımda da seni seviyorum.” diyorum. Hele dün gece gerçekten çok sinirlendim. Ben yanında mıyım diye eliyle kontrol ediyor ve ben yanında yoksam kalkıyor. Üstelik çok yorgundu, belki de ondan bilmiyorum çok sık uyandı ve ben Wc deyken koridorda ağladı. Neden ağlıyorsun ben buradayım diyorum. “Seni kaybetmekten korkuyorum, neden yanımdan gidiyorsun” dedi. Neden böyle bir kaygısı oluştu hiç bilmiyorum ama gerçekten çok üzüldüm. Öyle bir  “ anne “ dedi ki içim acıdı. Tabi ben o sırada her zaman aynı sabırda olamıyorum, yanına gitmesem o benim yanıma geliyor o zaman tamam, ama ben yerimde yoksam evde beni aramaya başlıyor ve ağlıyor. Eğer hep böyle giderse bir pedagogdan yardım isteyeceğim. Başka bir yerde sürekli bana bağlı çocuk değil, aksine çok rahat ve özgür, beni aramaz sürekli, ama evde böyle bir haldeyiz.