1 MART SENROMU

İnsan en büyük aşkı, vazgeçilmezi çocuğunda yaşıyormuş.İzinlerim bitti ve yarın 10 ay aradan sonra işe başlıyorum.Oğlumu bırakmanın hüznü var bir yandan ,bir yandan da evdeki huzur varken onu bırakıp insanlarla uğraşmanın zorluğunu yaşamanın stresi. Oğlum için mi çalışacağım diyorum yoksa kendim için mi,hafiften bir vicdan azabı hissi.. Tam bana ihtiyacı varken bırakmak düşüncesi canımı sıkıyor. Belki diyorum bende kendime vakit ayırırsam ikimiz içinde daha güzel olur.Hem annem ona benden daha iyi bakar.Ama yinede anneyim işte,10 saat beklide fazla onun kokusunu duyamayacağım,öpüp koklayamayacağım. Çok özleyeceğim onu çok.

 Düşünüyorum,dünyada kaç kişi işini severek yapıyordur.Belki bende tek tük de olsa işini seven insanlardan olsaydım bu gün daha kolay geçerdi,yarın ve yarından sonrası da.Ne diyelim Allah kimseyi işsiz bırakmasın,herkesin içine huzur versin.Bana da bu günü geçirip,Bismillah diyerek yarına başlamak kalıyor.Allah yeni kapılar açsın diye dua ediyorum birde.Hayırlı olan olsun her şeyde.